Unikanie błędów

Tytuł tego posta jest dość chwytliwy. Kto nie chciałby unikać błędów w życiu? Wiedzieć z góry, że kupno tamtego mieszkania będzie oznaczało nieustanną walkę z grzybkami na suficie albo że autobus, do którego ma się zamiar wsiąść, ma zamiar się w połowie drogi zepsuć?

Tutaj chciałbym jednak zwrócić uwagę na jeden specyficzny sposób unikania błędów podczas tworzenia oprogramowania. Sposób jest bardzo prosty - pisać mniej kodu. Po chwili zastanowienia można zauważyć, że pomysł jest wręcz oczywisty, bo nie da się zrobić błędu w linii kodu, która... nie istnieje.

Kolejna chwila zastanowienia nad powyższym sposobem unikania błędów prowadzi do wniosku, że idealnie byłoby nie pisać kodu w ogóle. Zero kodu = zero błędów! Nirwana! Chociaż może nie do końca, bo tworzone oprogramowanie miało mieć jakąś funkcjonalność, a skoro nic nie napisaliśmy, to próżno szukać tej funkcjonalności.

Jak w takim razie pisać mniejsze ilości kodu, a mimo to z powodzeniem dostarczać gotowe oprogramowanie? Jest parę sposobów:

• używanie generatorów kodu - to rozwiązanie wykorzystujące fakt, że większość programów IDE ma funkcje wstawiania gotowych fragmentów kodu (np. klasyczne getters / setters dla pól obiektów w Javie); ten sposób oznacza tylko, że programista sam nie musi pisać kodu, który jednak i tak powstaje, więc nie tędy droga
  
• stosowanie zasady DRY (ang. "don't repeat yourself" - "nie powtarzaj się") - z czystym sumieniem mogę ten sposób polecić; trzymanie się głównej wytycznej DRY będzie powodować zapalenie się ostrzegawczej lampki za każdym razem, gdy spróbujemy po raz kolejny napisać to samo
  
• używanie języków wyższego poziomu - to najbardziej kontrowersyjny sposób i naturalnie nie zawsze możliwy do zastosowania; pamiętając o tym, należy jednak mieć świadomość korzyści, które niesie ze sobą język wysokiego poziomu - możliwość wyrażania myśli bardziej bezpośrednio w kodzie; jako ilustracja niech posłuży króciutki kod w języku Haskell obliczający pierwiastek liczby metodą Newtona:
  

  -- funkcja "sqrt" zwraca nieskończony ciąg kolejnych
  -- przybliżeń wartości pierwiastka, z którego możemy
  -- wybrać np. piąte jako wystarczająco dobre
  sqrt x = sqrtNewton x 1
  
  sqrtNewton x guess = average : sqrtNewton x average
  where
  average = (y + (x / guess)) / 2

Pozostaje tylko problem, co zrobić z kodem, który już został napisany i przypomina objętością miłośnika Big Mac'ów? Odpowiedź wykracza już poza tego posta, ale w największym skrócie - używając refaktoryzacji stosować się do zasady DRY.

A więc - miłego (nie)pisania kodu!